Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

"Οταν η φασαρια κοπασε"

Η φωτια ειναι παντα χαμηλη
στις σιγανες σιωπες της μουσικης
και των φωνων που παντα πλεουν
στους δρομους της καταιγιδας
οπως οταν ενα ασπρο περιστερι
σου φωναζει το συνθημα της ελευθεριας
και 'μεις με χερια ματωμενα
απο την αγαπη που παντα τρεχει,
απο κελι σε κελι,
απο ποταμι σε ποταμι,
ετοιμοι να πεταξουμε τα ονειρα μας
στο δωματιο που αφησαμε πισω μας
να καιγεται στην πυρα των επιθυμιων,
που πεθαινουν,παντα αργουν να ειπωθουν.
Σαν τραγουδι που τωρα μολις
θα σπασει σ'ενα χαρτι
σαν καιγεται
εμεις θα χορευουμε ευτυχισμενοι
οταν τα παντα θα αφυδατωθουν
μεσα απο τη σταχτη
θα αναγεννηθουν τα ονειρα μας
βαγονια μαυρα απο το αιμα
των  τρελαμενων ερωτευμενων
τωρα θα γεννηθει η απειρη ζωη
της σχιζοφρενειας,
μολις φωναξουμε...

Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

"Επαναληψη"

Χαμηλος φωτισμος.Δυνατη μουσικη.Ενα τσιγαρο στο καθε χερι.Μια βοτκα στο αλλο.Ολοι προσηλωμενοι στο ιδιο σημειο.Επαναληψη.Ενταση.Εικονες οπτικες,ακουστικες,κινητικες.Ολα αποτυπωμενα στης μνημης το χαρτι.Καποια στιγμη λειτουργουσε μονο η αισθηση της ορασης. Επαναληψη.Αραγε ειμασταν στο σωστο μερος;Ενταση.Ενταση.Ενταση.Ολα κινουνταν.Ρυθμος μη γεωμετρικης προοδου.Επαναληψη.Στασιμη.Ακινητη στο ιδιο σημειο.Δεν ακους.Μονο βλεπεις.Σωματα να κινουνται.Το δωματιο να ακολουθει κυκλικες κινησεις.Ενοχη;Φοβος;Παλι,επαναληψη.Επαναληψη.Σαν νεκρωμενα σωματα,ολοι.Το χειρουργιο ειχε γινει.Το αιμα συνεχιζε να κυλαει.Ποταμι.Ηταν ενα τεραστιο ποταμι.Εκει στα ποδια.Ολοικολυμπουσαν μεσα στο ιδιο κοκκινο ποταμι.Γρηγορα,ασυνειδητα,αθορυβα.Προσπαθουσες να φωναξεις,μια μονωτικη ενωνε τα δυο σου χειλη.Ηθελες να τρεξεις,ενα τειχος εκλεινε την εξοδο σου.Μηχανοποιηθηκε και ο ερωτας.Μηχανοποιηθηκε το τραγουδι.Μηχανοποιηθηκε ο χορος.Μηχανοποιημενη νυχτα.Μαζοποιημενες νυχτες.Μαζοποιημενη επαναληψη.Οχι αλλη απειλη.Φορτηγο στις 3 το βραδυ με ταμπελα στα δεξια"οι ψυχες σας βρισκονται στη χωματερη του τελευταιου βουνου".Η επαναληψη διακοπηκε,η φωνη σου ελευθερωθηκε,μα"οι ψυχες σας βρισκονται ηδη στη χωματερη του τελευταιου βουνου".Μαζοποιημενη επαναληψη.

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

"Η μεγαλη της πορειας του ολοκληρωση"

Ποια κραυγη?
Ποιος ακουσε το ξεψυχισμενο φωνηεν
απ το στομα του?
Μα ειναι βλεπεις ταξιδι,
ταξιδι που ολο τρεχεις
εχοντας την ελπιδα
ψηλα,
εκει που ειναι το τελος.

Ποσες φορες προσπαθησες
να ανοιξεις βλεφαρα σου
μπροστα στο απεραντο του ουρανου
και ελπιζοντας πως  θα το φτασεις,
θα το αγγιξεις
και επιτελους,
θα βρεις τη μαγεια
που παντα ονειρευοσουν....

Μα,μονο τοιχοι απο συνθηματα κατεληξαν,
ενας ανεκπληρωτος ποθος
και μια ευχη που ποτε δεν ειπωθηκε.
Σαν εκεινους τους κυνερωτες,
που τωρα μειναν
τα ξεφτισμενα τους χρωματα
και μας ξεγελουν...

Μα,δεν ειναι ολοι οι ποθοι το ιδιο
κι οι μεγαλυτεροι,
μενουν ανεκπληρωτοι,
εως οτου ερθει το μεγαλο
της πορειας τους ταξιδι...

Κι αν νιωθεις,
πως καμια φορα
στερρευει η σκεψη σου
να εκφρασει το δικο της ενδομυχο ποθο
να , οπως εγω τουτη τη στιγμη,
να μην ανησυχησεις,
ειναι να ξερεις τα κομματια
που χανω καθε μερα
ωσπου να γινω σκονη
κι υστερα η θαλασσα να με πλακωσει
στο δικο της παραδεισο.

Και να χαθω μονη πλεον
και να γεμισει ο κοσμος χαρα
που θα σκορπισει η δικια μου η σκονη.

Γιατι εγω ενα ποθο εχω,μονο ενα...




Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

"Βιτρινα εν εκπτωσει"

    Κι ενα ποθο κρυφο
    εκει εκει εκει ψηλα
    η καρδια μου απειρα σφιγμενη
    μη φωναξω
    μη λυγισω
   
    Τωρα που ολοι πιστευουν στην ευτυχια
    ποιον θα νοιαξει τουτος εδω ο θανατος;
    Τωρα που το χαμογελο εξουσιασε
    ποιος θα μπορεσει να διακρινει
    εκεινα τα δακρυα απο τις πληγες των αγκαθιων?
   
    Τοσο ευτυχισμενη
    οσο το τριανταφυλλο
    χωρις το κοκκινο του χρωμα.
    Οσο εκεινο το αρισμαρι
    στην γνωστη γωνια.
    Περασα προχθες,
    κατι ελειπε απο την αγονη του γη.
   
   Αγονη,σαν την αγαπη μας
   και μεις κλειστηκαμε στα διαμερισματα μας.
   Κλεισαμε τα παραθυρα
   και κοιταζουμε μονο απο χαραδρες.
  
 Ποση γοητεια
 και ποση μαγεια
 πηγαζει απο ενα αδοξο τελος;
 Σαν βοτανο πικρο,
 ειναι η γευση του.

 Μα οχι οχι οχι
 οχι τελος.
 Γιατι φοβασαι μια βιτρινα?

Μου το χες πει,
οταν πετουσαμε μεθυσμενοι
πως το ξερεις.
Τουτο το γυαλι,το 'χες σπασει καποτε.
Το θυμασαι,ε;

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

"Τα φτερα των φυλακισμενων"

     Κατω τα μολυβια
     Κατω οι στυλοι
     Ειναι η ωρα των μαρκαδορων
     Περπατησαμε αρκετα
     σε σπασμενα σχοινια
     νομιζοντας πως ηταν
     ομορφοι καλοστρωμμενοι δρομοι.
     Ποιος σου ειπε πως τα πουλια πεθαινουν?
     Οποιος εχει φτερα δεν πεθαινει.
     Πεταει και γελαει μεσα στ' αυτια μας
     Σπερνει τον τρομο αναμεσα σας.
     Κοιταει ψηλα και βλεπει το συμπαν
     χωρις συνορα,χωρις ομοιες στολες.
     Εκει που οι τοιχοι εχουν χρωματα
     τα δακρυγονα δεν εχουν στομματα.
     και η ποιηση αναλαμβανει την εξουσια.
     Οταν ο ερωτας τραγουδα
     και μονο αυτοι που εχουν φτερα
     χορευουν στους ρυθμους του.
     Οι αλυσιδες εσπασαν,
     εγιναν φτερα που ταξιδευουν
     το εγω μας.
     Το ονειρο πηρε χρωμα ηλεκτρικ
     κι εμεις χορευουμε
     χορευουμε χορευουμε...
     Μα αυτο το ποιημα
     ειναι και για σενα...
     που οι σκιες μας περπατανε μαζι
     στο απειρο του ουρανου
     και διαλαλουν τον ερωτα.
     Κι υστερα...
     Χορευουμε Χορευουμε Χορευουμε
     Θα θυμασαι ακομα εκεινο το αρισμαρι?
  
    

"Η επανασταση των εκεινων"

   Ηταν νυχτα οταν ηρθαν
   εγω,εσυ,η εκεινη και ο εκεινος
   το δωματιο μαυρο
   και ξαφνικα ακουστηκαν κραυγες ερωτευμενων,
   διαλαλουσαν την ποιηση του ερωτα.
   Αυτοι γελουσαν τρομοκρατημενοι.
   Τους τρομαξε η αγαπη μας μαγκα μου,
   χρονια θαμμενη και προστατευμενη.
   Η σκουρια ειναι γοητεια
   κι οσο δυσνοητοι
   κι αν ειναι οι στιχοι των πονεμενων
   το νοημα δε χανεται,
   δεν ειναι μπλουζακι αλα μποντιτελκ
   ουτε ολ σταρ αλ' αμερικανε.
   Ειναι η ανθρωπινη ποιοτητα,
   εκει που οι αγνωστοι διαδηλωτες
   κραυγαζουν ενωμενοι
   και το συμπαν χρωματιζεται,
   οι φασιστες ειναι θαμμενοι,
   με λασπη σκεπασμενοι
   και τα βηματα μας τρομαζουν τους ενοχους.
   Η ελευθερια ανηκει στους φυλακισμενους
   η δικαιοσυνη στις πουτανες
   και ο πλανητης στα μαυρα πουλια.
   Ο εκεινος και η εκεινη,εγω κ εσυ
   τις νυχτες της ελευθεριας,
   να σπασουμε τα ορια
   σαν ερωτευμενοι επαναστατες
   του ανοιχτου κελιου...

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

"Στο απειρο της Ελευθεριας"

                                   Εχω βαρεθει αυτην την πολη,
                                   ολα μοιαζουν μαυρα
                                   και τα βραδια ολα αλλαζουν χρωμα.
                                   Ζει ακομα εκεινη η ελπιδα πως θα ρθεις,
                                   θα με βοηθησεις να δραπετευσω
                                   και τα λαμπιονια τοτε θα αποκτησουνε φως,
                                   η θαλασσα θα ξανα βρει το χρωμα της
                                   κι εμεις θα πεταμε στο απειρο του ουρανου.
                                   Εχω βαρεθει αυτην την πολη,
                                   οι ανθρωποι δε χαμογελανε πια,
                                   η αγαπη εχει παψει να 'ναι γιορτη,
                                   τα ποιηματα δεν εχουν τωρα φτερα
                                   κι η μουσικη ειναι χαμηλη.
                                   Εχω βαρεθει αυτην την πολη,
                                   τα συνθηματα στους τοιχους ξεφτισανε,
                                   τα παιδια σταματησανε να γελανε,
                                   η ζωγραφικη αποκλειστηκε σ΄ενα κουτι
                                   και ο ηλιος εξαφανιστηκε.
                                   Εχω βαρεθει αυτην την πολη,
                                   εγω εχασα το φως μου,
                                   τα λογια μου στερευουν καθε μερα
                                   και τα βραδια η ελπιδα μου κραυγαζει
                                   πως θα ρθεις
                                   για μια βολτα,
                                   στο απειρο της ελευθεριας...

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

"Τα πάθη της βροχής" Κικη Δημουλα


Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ' αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο
σί, σί, σί.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μου 'μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,΄
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη το εσύ,βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σα μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρεία,
τόση βροχη για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ' αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ' άλλα να 'ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

"Φωτοτυπιες Φωτοτυπικων"

Εισαι φωτοτυπια.Με υψιστα ποσοστα παραγωγης και καταναλωσης.
Μπρος-πισω-μπρος-πισω-μπρος-πισω.
Αυτη ειναι η ζωη σου.
Κυβερνωντες σου τα φωτοτυπικα,μανα και τροφη σου.
Την ψυχη σου πουλας.
Δεξια-αριστερα-δεξια-αριστερα-δεξια-αριστερα.
Βριζεις τον Ασιμο και νιωθεις ηθικος.
Φωτοτυπια εισαι.
Υπαρχει και αλλος σου λεω,και αλλοι,
γραμματα ιδιας γραφης και
αποψη προερχομενη του φωτοτυπικου.
Πανω-κατω-πανω-κατω-πανω-κατω.
Θελησες να χορεψεις
και στη μιση στροφη σου εθεσαν οριο.
Θελησες να πεταξεις
και στο ενα εκατοστο ανυψωσης,σου πηραν τα φτερα.
Θελησες να ονειρευτεις
μα θυμηθηκες πως τα "ονειρα" σου ειναι συγκεκριμενα.
Μιση στροφη-πισω-μιση στροφη-πισω-μιση στροφη-πισω
Σου διδαξαν την εξομοιωση
και εγινες αριστουχος.
Εχει μπερδεψει το μονοχρωμο μπλουζακι σου
σ ενα μεγαλο συρματοπλεγμα.
Ειναι πολλοι εκει.
Χαιρεσαι,
γιατι σου μαθαν να πηγαινεις με τους πολλους,
για να νιωθεις "σωστος" και "ηθικος".
Η ζωγραφια σου πρεπει να ναι ενα χρωμα,
χρωμα ιδιο με των υπολοιπων
και οι γραμμες καθετες και ισιες.
Οχι κυκλους.Ολα τετραγωνα και ισια,σου μαθαν.
Γιατι,μη ξεχνας πως εισαι φωτοτυπια
και σου μαθαν να σαι συνεπης στη δουλεια σου
και στις υποχρεωσεις σου.
Φορα το κλουβι σου.
Και το νου σου ε?
Το νου σου γιατι αμα γδυθεις,θα σε φανε.
Εισαι φωτοτυπια του γενους φωτοτυπικου.




Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

"Μεταφορικη σιωπη στις 10:35"

 Σιωπη.Μεταφορικη σιωπη.10:35.
Και μετα τι?Μετα ποιος μιλαει?
Τι λογος?Ποια κραυγη και ποιο χαμογελο?
Ετοιμορροπες ταρατσες.Μαυριλα.
Μαυριλα στην πλοκη του κοσμου.
Καταθλιπτικα χαρουμενες μοναχικες εκφρασεις.
10:35 και τρεχεις σε ψηλες ταρατσες
μιλωντας με μαυρα πουλια.
Θες να σπασεις τα καγκελα του κελιου σου.
Θες να εξαφανισεις τη μοναξια.
Μα,πως να την εξαφανισεις αφου...
ξερεις πως αυτη θα κυβερνα αιωνια.
Ολοι κλεισμενοι στα κλουβια τους.
Υπνος,δουλεια και τηλεορασση.
Ησυχια και αφωνια.
Δακρυα χωρις ενταση.
Χαλασαν τα ηχεια ή τα αυτια τους δεν ακουνε?
Ποιος θα κοιταξει τον πονο του αγνωστου στην αριστερη γωνια?
Οι πονοι μας ειναι κρυφοι και δε μιλανε.
Μονο τα μαυρα πουλια ξερουν πως ποναει.
Σημερα το βραδυ θα ριχτω στο δρομο και αφετηρια μου θα ειναι η ετοιμορροπη ταρατσα,
μαζι της κοιτουσα την αγνοια στα βλεμματα σας,
προσπαθουσα να αδιαφορησω,να κλεισω τα ματια μου σαν εσας.
Δεν τα καταφερα γι αυτο σημερα θα ριχτω στο δρομο
απο την ετοιμορροπη ταρατσα μου
γιατι δεν αντεχω,τη σιωπη.
Γιατι η μεταφορικη σιωπη μας σκοτωσε.
Στις 00:00.

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

"Μια αγαπη και εννια προδοσιες"


Παρατηρουσα,μια αγαπη κι εννια προδοσιες.
Η αγαπη φαινοταν να ταν μπροστα
κι η προδοσια σαν τερας κρυφο πολλαπλασιαζοταν.
Που ταξιδευεις οταν τρελενεσαι?
Που ταξιδευεις οταν πεθαινεις?
Το τελευταιο βαγονι της δραπετευσης εφτασε
οταν συμπληρωθηκε η ενατη προδοσια.
Τοτε,ο μεθυσμενος συνηλθε
κι εμεις σπασαμε τα πινελα μας .
Η μερα της "Μιας αγαπης κι εννια προδοσιες"
ειναι η μερα που εμαθα πως το πινελο σου
ηταν σπασμενο και χαμενο.
Και τοτε εβαψα ολους μου τους πινακες μαυρους
και τους εκαψα.
Ηταν η μερα που εβαψα τους τοιχους μαυρους
και σαν τρελη εγραψα πανω τους για την μια αγαπη κι τις εννια προδοσιες.
Γι αυτο σου λεω...οταν οι προδοσιες ηταν οχτω η ζωη ηταν αλλιως.
Αλλαγη.
Πτωση.
Εξουθενωση.
Πονος.
Παρε το χαπι της φωτιας
κι υστερα ξανα χρωματισε τον πινακα.
Μια αγαπη.Που πας οταν την αναγνωριζεις?
Εννια προδοσιες.Ποιος εσπασε τα ροζ μπαλονια?


Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

"κενό"

 Απουσια.Φερε 5 αρσενικα και φτυσ' τα.
Και οι φιλοι τα  υποκειμενα του ρηματος.
Εμενα ξεχασε με.Ειναι καιρος να γινω εγω η απουσια.
Αρκετα μου εκλεψαν το ρολο οι πορσελανες.
Αρκετα ξοδεψα το χρονο μου σε ταρατσες μισογκρεμισμενες
ψαχνοντας προσωπα που νιωθουν.Μην τους αφησεις να σταματησουν.
Αστους μεχρι να νιωσουν την απουσια.Υστερα,φτυσ τους,εσυ.
Η μεθυσμενη διαδρομη μου θα ναι επιστροφη σε ταρατσες
ψηλες,ομορφες.Επαψα να αναζητω προσωπα.
Εσπασα τις πορσελανες μου.
Θα περιπλανιεμαι με κεινα τα αγρια πουλια
που με φωναζαν απο παντα.
Εσεις μεινετε κλεισμενοι στο παλιο και ασπρο καφενε.
Εγω θα χω φτερα με σιδερα απο αλυσιδες που θα χω σπασει,
τα καφενε μου θα ποικιλουν,οι ηλιθιοι θα σταματησουν να με ξεχνανε.
Περασε απο κεινη την κακογουστη  γωνια
χαμογελασε στο θλιμμενο πλεον αρισμαρι
και πες στη βασανισμενη γυναικα να λυπαται χαμογελαστα,
να φροντιζει το αρισμαρι
κι οταν με δει να μ αγκαλιασει λυπημενα.
Θα τριγυρνω σα μεθυσμενο ξωτικο
κανεις  δε θα υπαρχει
να με κανει δεσμωτη.

Παρ ολα αυτα,απουσια.

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

"Το κλειδωμενο κελι"





Δεν ειμαι ουτοπικη.
Ουτε καταθλιπτικη.
Μα απαισιοδοξη ρεαλιστρια.
Τρεξε,να χαθεις απο δω.
Εγω χαθηκα ηδη.
Το φως μ αγγιζει
χωρις να το βλεπω.
Δεν το νιωθω.
Εφυγε κι η τελευταια ηλιαχτιδα.
Δεσμωτες σε κελια ειμαστε οι ερωτευμενοι.
Γινομαστε εξοδουχοι καθε δυο μερες.
Πηγαινουμε στα πιο αγρια μερη
για να νιωσουμε πως πεταμε.
Τρεχουμε στις πιο ψηλες ταρατσες
για να φωναξουμε το λογο που αργοπεθαινουμε.
Χτυπαμε κιθαρες σε τοιχους
για να ειδοποιησουμε τον ερχομο του επικινδυνου ερωτα.
Σηκωνουμε χρωματισμενα τυμπανα ψηλα
με το σημα του χαρουμενου θανατου.
Γυρναμε στα κελια βυθισμενοι
στην αιωνια θλιψη μας.
Δεν ειμαι ουτοπικη σου λεω,
απο δεσμα κρατιεμαι
μα γω εκει θα μεινω εως θανατου,
στο κλειδωμενο κελι μου.

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

"Θα γινω πειρατινα και θα φυγω απο δω"


Αν δεν μπορει η ματια σου να ξεφυγει απο την υπουλη ματια τους..
ελευθερωσε τουλαχιστον την ψυχη σου...
μεχρι να δωσεις στη νοηση σου τοσα φτερα
που τα ματια τους δε θα σε φτανουν...
θα πετας με την ανυπολογιστη πνευματικη σου δυναμη.
Θα ταξιδευεις στο απειρο
κι εκεινοι θα ειναι μακρια΄,
οι φωνες τους τοτε θα ακουγονται γλυκα
μα εσυ θα φερεσαι σα σχιζοφρενης
που μολις δραπετευσε απο το κελι των περιεργων φυλακισμενων.
Δεν ανηκεις πουθενα.Δεν ανηκεις πουθενα.Δεν ανηκεις πουθενα.
Κι αν στο αρνηθουν κανε πως δεν ακουσες.
Μονο εσυ σου λεω θα μπορεις να σπασεις τα φτερα σου.
Εσυ θα τα πλουτιζεις ικανοτητες.
Οι σχιζοφρενεις ειναι αθωοι,σου λεω.
Ακους τι σου λεω?
Θα γινω πειρατινα και θα φυγω απο δω,σου λεω.
Α!Και δεν ειμαι κανενος.






Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

"Θανατος εν αγνοια"



Στις αμαρτιες της κολασεως εκεινης
ζουμε ολοι.
Το παγωτο ελιωσε
κι εγινε κρεμα σε λασπη
που κολυμπουν αγρια πουλια.
Αγρια πουλια του μαυρου κοσμου.
Χανω τον ελεγχο ανα τεταρτο.
Τρεχω στο απειρο.
Βγαζω φτερα και τα σπαω.
Διαβαζω Γωγου και γουσταρω.
Βλεπω τον Ασιμο και ξυπναω.
Ακουω Τζοπλιν και πεταω.
Ολοι μου ειστε σκαρτοι.
Οι ζωντανοι ειμαστε φτιαγμενοι απο λασπη
ωσπου να πεθανουμε.
Δεν υπαρχουν φωτα φιλε.
Δεν υπαρχει ηλιος.
Τον θαψαμε.
Τον θαψαμε κατω απο τα χωματα της Αφρικης.
Τον δωσαμε.
Τον δωσαμε στον Ομπαμα να παριστανει πως τον κραταει.
Καναμε τους μπατσους προστατες μας.
Αφησαμε,
τους πιο ανηθικους ανθρωπους του συστηματος
να τον σκοτωσουν και να τον κρατανε νεκρο
μονο για παρτη τους στις βρωμικες ντουλαπες τους.
Δεν υπαρχει ελπιδα.
Κι αν νομιζεις πως υπαρχει
μαθε πως εισαι νεκρος.
Θα ζω δυστυχισμενα,
θα κολυμπαω στο αλκοολ
ξεροντας τουλαχιστον την αληθεια.
Θα σας φτυνω αιμα και σαλιο.
Θα πληρωνω αρσενικα να σας ποτιζουν με το σπερμα τους.
Ειστε τυφλα ανικανα ασπρα προβατα
για να νιωσετε τουτη την ξεφτυλα.

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

"άνοια"



Δεν καταλαβαινε.Δεν ενιωθε.
Το μονο που ενιωθε ηταν η εντονη επιθυμια της να κλειστει σε τεσσερις τοιχους,να κατεβασει τονους αλκοολ,να καπνισει πληθος στριφτων τσιγαρων ωσπου να μην καταλαβαινει την πραγματικοτητα."Να σε δω να λιωνεις,μπασταρδε,στις παραισθησεις,στις αυπνιες,στους εφιαλτες κι υστερα γλυκα ,αν θελω ,να σ αγκαλιαζω",ελεγε.Συνεχως το ελεγε.Συνεχως το σκεφτοταν.Τον αγαπουσε μα καθε μερα η επιθυμια της να τον βλεπει χανοταν.Η επιθυμια αυτη σιγα σιγα φανταζε στα ματια της σαν λαβυρινθος του μισους και του θανατου.Ενιωθε απαθεια.Ενιωθε απεχθεια.Ενιωθε αηδια και μισος προς τον εαυτο της.Ενιωθε μισανθρωπος.Διεκρινε μια ειρωνια,μια κυνικοτητα εκ μερους της προς οτι ακουγε, προς οτι υπηρχε.Δεν ηθελε να κυκλοφορησει,ειχε βαρεθει να ακουει τις κλασσικες εκφρασεις απο τα κλασσικα προσωπα.Ειχε βαρεθει τα λογια τους,τα σαλια τους,τις ψευτομαγκες τους,την υποκρισια μα και την υποκρισια τη δικια της.Ειχε βαρεθει να θυσιαζεται για ονειρα και επιθυμιες αλλων.Ο δρομος ηταν σκοτεινος πλεον γι αυτη,τα κερια ειχαν λιωσει και ο ηλιος ηταν σαν να μην υπηρξε ποτε.

Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

"Εκεινος"

       "Μη δει αρσενικο να την κανει να γελασει,κολλουσε  αμεσως σαν τσιχλα που μια δυναμη την κολλησε επιμονα σ εναν τοιχο.Μα εκεινος ηταν αλλιως,ηταν αλλιως.Γελουσε πραγματικα.Την εκανε να γελαει μεχρι την επομενη μερα.Κι οταν εκεινος λυποταν.Κι εκεινη λυποταν.Κι οταν εκεινος τρελενοταν.Κι εκεινη τρελενοταν.Ετρεμε πολλες φορες.Ετρεμε απο χαρα για εκεινον.Ετρεμε απο λυπη για εκεινον.
Καποιες φορες θυμωνε με τον εαυτο της γιατι ειχε γινει αλλη.Ηξερε ομως πως αυτη η αλλη ηταν πραγματικη.Ηταν εκεινη που ηταν παντα μα ο κοσμος της ειχε φορεσει με βια μια εξαναγκαστικη μασκα.Θυμωνε καμια φορα γιατι εβλεπε τον εαυτο της να χει ηρεμησει.Θυμωνε κυριως γιατι ειχε βρει κατι που κρατουσε το ασπρο φως στη ζωη της.Ειχε συνηθισει τη μαυριλα.Δεν ηθελε στηριγματα.Δεν ηθελε αισιοδοξιες.Δεν ηθελε εξαρτησεις απο ανθρωπους.Εκεινος της ειχε γδυσει το προσωπο απο την ψευτικη μασκα.Της ειχε βγαλει ολη την αθωοτητα που εκρυβε μεσα της.Κοιτουσε ο  ενας τον αλλο στα ματια και αυτη ηταν η επικοινωνια τους.Μετεφεραν λεξεις μεσα απο τη σιωπη κι απο ταξιδιαρικες ματιες.Παντα υπηρχε βεβαια η αμφιβολια.Μα κομματι του παιχνιδιου ηταν κι αυτο.
Οι αυπνιες,οι παραισθησεις,οι εφιαλτες,τα αποτομα μεσονυχτια ξυπνηματα συνεχιζαν να υπαρχουν,ομως.Αναρωτιοταν κι εκεινη οπως την αλλη "Πως ειναι να τρελενεσαι?".Καποιες φορες ανησυχουσε μα υστερα δεν την πολυενοιαζε οπως κι αν κατεληγε.Καποια πραγματα δεν ηταν ικανη να τα αποκρουσει.Καποια απο αυτα,οπως εκεινον,τον απεκρουε προσωρινα γιατι ηξερε πως δεν γινεται αλλιως και πως στο μελλον θα γκρεμιζοταν σαν ετοιμορροπος σκελετος με μισοσαπισμενα κοκαλα,εκεινη.Γιατι το ασπρο φως,πολλες φορες την εντυνε με μαυρο.Ηταν εκεινος κι εκεινη."

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Πλωτη πολη,Μαρω Δουκα(αποσπασματα 4)


σελ.384

....,ισως να μην ειναι σπουδαια θεατρινα συλλογιστηκε,ειναι ομως καλη ηθοποιος,ξερει θαυμασια να απομονωνεται απ' τους αλλους και να αναδυεται διπλα τους,εχει τη δυναμη να συγκρατει την ψυχη της και να ελεγχει αβιαστα την ανασα της.Σε μια στιγμη που τα ματια της ειχα καρφωθει στο σκοτεινο βαθος της πλατειας τού φανηκε πως τον αναζητουσε απελπισμενη κι ομως το γελιο της ακουγοταν νεανικο κι επιτηδευμενο,οπως ακριβως ταιριαζε στην ηρωιδα που υποδυοταν.

σελ.398
....,του ελεγε με σπασμενη φωνη ποσο φοβαται εκεινες τις πικρες,τις θλιβερες μερες που δεν θα την αγαπαει πια  και θα της υποσχεται για να την παρηγορησει παντοτινη φιλια ,γινεται με ολους ετσι,θα γινει και μ' αυτους.Οχι,της φωναξε σχεδον οργισμενος με τον εαυτο του,μ' εμας δε θα γινει ετσι,εμεις θα πρωτοτυπησουμε,δεν το αισθανεσαι;δεν το καταλαβαινεις κι εσυ;εμεις θα πρωτοτυπησουμε.Κι ενιωθε απεριγραπτα ασημαντος επειδη δεν καταφερε να βρει τη μοναδικη λεξη για να της εκφρασει τα συναισθηματα που τον επνιγαν και τον πονουσαν στο στερνο.

Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Πλωτη πολη,Μαρω Δουκα(αποσπασμα 3)


σελ.271

Δεν ηξερε πως θα κυλησει κι αυτην τη μερα ως τ απογευμα,πως θα κουμανταρει το σωμα της να πηχαινοερχεται στα δωματια.Ολο και πιο στενα αποκλεισμενη,δεν ειχε πια φιλες,δεν υπεφερε να συζηταει για το Μαρκο,νευριαζε οταν τη ρωτουσε κατι η Μελπω,αυτην κυριως προσπαθουσε και την απεφευγε συστηματικα.Ολοι και ολα την κουραζαν,ακομη και το θεατρο.Απ τν Οχτωβρη χαζογελωντας σε μια παρασταση αποτυχημενη,κι ομως ελεγε θα χαζογελω ωσπου να δαμασω την απωθηση μου,θα βαφομαι και θα ξεβαφομαι ισαμε την πολυποθητη πειθαρχια.Θα θελα ,ελεγε παλιοτερα στην Αννα,να γινω διασημη αλλα χωρις να συναναστραφω ανθρωπους που απεχθανομαι,χωρις να ανασανω το χνοτο και τον ιδρωτα ανθρωπων που περιφρονω.Θα θελω να γραφουν για μενα,να παιζω τους δυσκολοτερους ρολους,να με χειροκροτουν,να με θαυμαζουν κι εγω να ζω ολομοναχη σε μια σπηλια,να ειμαι αρκουδα στη χειμερια ναρκη της,με τη συνειδηση μου κρυσταλλο.Αυτο ομως δεν μπορει να γινει,ηθοποιος σημαινει μοχθος κι αποκρυφος ξεπεσμος,δεν ειναι το παθος της δημιουργιας που μας σπρωχνει αλλα το παθος της επωνυμιας,η δημιουργια θα μπορουσε να υπαρξει και στην αφανεια.Οχι,αντιλεγε η Αννα,μην εισαι απολυτη,μονο με τους αλλους,μαζι με τους αλλους και για τους αλλους θα υποδυθεις τον καλυτερο ρολο σου,δημιουργια κι επωνυμια ειναι αλληλενδετες,η επωνυμια θα σε δοκιμασει και θα σ' ελεγξει,οχι η τρεχουσα στις εφημεριδες,αλλα το εκμαγειο σου στον ταφο σου.

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Μαρω Δουκα"Η Πλωτη Πολη"(αποσπασμα 2)




 "Καιρο τωρα απεφευγε να του λεει οτι τον αγαπα,προσπαθουσε να πεισει τον εαυτο της πως εφτασε η στιγμη να αφυπνιστει,να ανασανει επιτελους διχως το βαρος του.Δεν τα καταφερνε ομως.Αντιθετα,ολοενα και δενοταν περισσοτερο,οσο τον αδικουσε μεσα της,τοσο μετα τον αγαπουσε και τοσο οδυνηροτερες επακολουθουσαν οι κρισεις μεταμελειας.Οι μερες που μεσολαβουσαν απο τηλεφωνημα σε τηλεφωνημα ηταν αβασταχτες,τις νυχτες τη βασανιζαν αυπνιες,κι οταν καμια φορα αποκοιμιοταν κατακοπη,ξυπνουσε υστερα απο λιγο ταραγμενη και περνουσαν καμποσα λεπτα ωσπου να διακρινει τ αντικειμενα γυρω της και να νιωσει ξυπνητη.Φοβοταν μηπως συντομα της εστελνε φιρμανι  και τουλαχιστον αν προλαβαινε αυτη,ακριβως ενοσω ακομη θ' αγαπιονταν,πιθανον να μην την πληγωνε τοσο ο χωρισμος τους.Επαιρνε χαρτι και μολυβι,αλλα σαν να χε στομωσει,δεν ηξερε τι να του γραψει.Κρατουσε σημειωσεις για ενα θεατρικο εργο που ισως θα την ανακουφιζε η γραφη του,υπολογιζε τους ηρωες,σχεδιαζε τον περιγυρο τους κι αμεσως πελαγωνε,δεν ηξερε πως να βολεψει τοσο υλικο,δεν ηξερε τι θελει."

Μαρω Δουκα "Η Πλωτη Πολη" σελ.170

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

"Η Πλωτη Πολη" Μαρω Δουκα(αποσπασμα 1)

σελ.167

<<  Απ' την Αγιου Μελετιου μπηκαν στην Πατησιων.Η οδος Πατησιων,τα Ηλυσια Πεδια των Αθηνων,αναλογιστηκε συγκινημενη.Δαιδαλωδης ευθεια ρομαντικων περιπατων κι αλλων απελπισμενων,αναμεσα στις βιτρινες της μικροαστικης οδου Πατησιων με τις εκθεσεις επιπλων και με τους κινηματογραφους,τ' ανθοπωλια και τα εισαγομενα ειδη νεωτερισμων,τοσοι ερωτες αρχινημενοι κι επειτα πεζοπορια,φουσκες στις φτερνες και στα δαχτυλα,παρακαμψεις ασκοπες στα στενα ,αποστηθισμενες ρεκλαμες,στασεις,στεκια,υπουλες πλατειες,ναρκωτικα,αστυνομικα τμηματα,καφενεια ψηλοταβανα,ξηροι καρποι,καλλυντικα,θεατρα,φημισμενα κρεοπωλεια,ζαχαροπλαστεια,μαναβικα,παιχνιδια,ρουχα παιδικα,γουνες,βιβλια,ταπετσαριες τοιχων,η οδος Πατησιων με το μουσειο λιακαδα,με το Πολυτεχνειο καστρακι,η δικη της Ελλαδα,απαριθμουσε βουρκωμενη-κι αυτη με την κρυφη ανομολογητη εγνοια για το στηθος της που χαλαρωσε και με τις τοσες επιστρωσεις απο τις κρεμες κι απο τα φεμινιστικα μανιφεστα.Με βια κρατουσε τα δακρυα,θ αγορασει ολοκληρη σειρα απ' τα καλλυντικα της,κρεμα ημερας και κρεμα νυκτος,γαλακτωμα,λοσιον τονωτικη,θ' αγορασει μια γουνινη ζακετα ,θα κοψει και θα σγουρυνει τα μαλλια,θα μαδησει σ αλλο σχημα τα φρυδια της,θ αγορασει πρασινους φακους επαφης για τα ματια,θα βαψει μπλε τις βλεφαριδες και κοκκινα τα μπουκλωτα μαλλια της,ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΛΛΗ.>>

*"Η Πλωτη Πολη" Μαρω Δουκα

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

Σαν ερωτευμενη σχιζοφρενης

Κλαιω.Γελαω.Κλαιω.Γελαω.Κλαιω γελαω.
Να ξερεις οταν γελαω μεσα μου κλαιω.
Κλαιω.Γελαω.Κλαιω.Γελαω.Κλαιω.Γελαω.
Ισως πρεπει να στο πω σ ονειρευτηκα ξανα.
Κλαιω.Γελαω.Κλαιω.Γελαω.Κλαιω.Γελαω.
Περασα τους 24 οροφους.Ισογειο.
Τρεμω.Ποναω.Η πτηση ηταν αργη και βασανιστικη.
Μη με χτυπας αλλο.Ειναι ωραιο να σε κοιτανε στα ματια.
Καπνος.Τσιγαρο ονειρικο μα δεν μπορει να αντικαταστησει τιποτα τιποτα τιποτα.Παρανοια.Τρεμουλο.Πικρος πονος χωρις ζαχαρη.
Και ολο τρεχω σαν ερωτευμενη σχιζοφρενης.
σχιζοφρενης σχιζοφρενης σχιζοφρενης.Ερωτευμενη σχιζοφρενης.
Κλαιω.Γελαω Κλαιω.Γελαω.
Πεφτω.Πεταω.Πεφτω.Πεταω.Πεφτω.Πεταω.
Ανοιγω τα φτερα μου,πεταω και συ τα σπας.
Ειχα ξεχασει πια τι εψαχνα να βρω.
Εχω ξεχασει πια τι ψαχνω να βρω.
Κλαιω.Γελαω.Πεφτω.Πεταω.
Σαν ερωτευμενη σχιζοφρενης.

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Blue Friday






Ουρανοξυστης.24ος οροφος.Η πτωση εχει αρχισει.Ξερεις πως τρεμω?Οχι.Δεν ξερεις. Γνωριζεις την παρανοια που κοιμαται και ξυπναει καθε blue time σαν αυτη μεσα μου?Οχι.Δεν γνωριζεις.Blue Friday και η πτωση απο τον 24ο εχει αρχισει.Blue Friday και ολα γυρω μου τρεχουν σταματουν σχηματιζοντας αχρωμες ζωγραφιες.H δικια μου με εντονα ανοιχτα χρωματα.Ειχα καιρο να βαλω ανοιχτα χρωματα.Γιατι φταιει η Blue Friday.Γιατι τωρα πεφτω.Τωρα ειναι Blue time.Πεταω νιωθοντας ενα δυνατο τρεμουλο.Η παρανοια εχει ξυπνησει και πετα μαζι μου χαμογελαστη.Πτωση απο τον 24ο.Blue Friday και το λικερ βερικοκο κυλαει στο αιμα μου καθως πεταω.It's blue time.Η πτωση γινεται ολο και πιο περιεργη.Χρονοβορος ο 24ος που διανυω.Δεν ειναι blue.Μα συ σαι blue σαν blue Friday και σαν καθε blue time of my life.Ολα γυρω μας θα γινουν blue.Ματια βουρκωμενα in blue.Σωμα μουδιασμενο σαν απο ναρκωση.Χειλη σφιγμενα πιο πολυ και απ τον αυχενα. 
Kisses in blue.
Hugs in blue.
Words in blue.
24ος.Πτωση.Blue Friday.
4:57.

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

H πιστη στην ευτυχια.

Εχασα την πιστη μου.Εισαι βλαβερη.Εισαι καταστροφικη.Καταστρεφεις την υπαρξη μου και ολους οσους ειναι γυρω μου.εισαι ψευτικη.Υποκρινεσαι διαστρεβλωνοντας την πραγματικοτητα.
Με επισκεφτηκες πολλες φορες.Καποιες απ αυτες δεν ηθελα να σου ανοιξω μα επεμενες.Χτυπουσες την πορτα του εσωτερικου μου κοσμου ασταματητα.Ειχες γινει ξυπνητηρι χωρις αναβολη,ξυπνητηρι χωρις απενεργοποιηση,πειρασμος για τον ψυχικο μου κοσμο και εχθρος για τη λογικη μου.Τα αλλα τρια  υπερισχυουν απο τη σκεψη της λογικης.Ετσι επεσα στα χερια σου σαν πρεζονι ισα που προλαβε να παρει την τελευταια δοση πριν περασει την πορτα της κολασης.Εισαι μια δυστυχισμενη κολαση.Ενα σκοτεινο δωματιο με αποχρωσεις μαυρου.Εισαι πικρο κρασι.Εισαι σκετος καφες.
Εισαι πικρη ζαχαρη.Και αφου επεσα σε κομμα,με εκμεταλευτηκες για λιγο κι υστερα με παρατησες στην ακρη ενος ερημου σκοτεινου δρομου.Ξυπνησα.Μου πηρε καιρο μα καταλαβα πως η αληθινη σου πλευρα ειναι αυτη.Παιρνεις τις υπαρξεις μας,μας ναρκωνεις,πινεις υπουλα και κρυφα το αιμα μας κι υστερα μας πετας στα πιο επικινδυνα και σκοτεινα μερη ετσι που να παθουμε κακο.Λιγοι βλεπουν τα σημαδια σου οταν ξυπνουν.Οι περισσοτεροι παραμενουν για παντα πιστοι σε σενα.Ειναι αυτοι που κοιταν επιφανειακα.Μα γω εχασα την πιστη μου.Σε μισω.Σε απεχθανομαι.Κι ειμαι ετοιμη.Θα σε χτυπησω με ολη μου τη δυναμη οταν ξανα εμφανιστεις.

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Καφες χωρις ζαχαρινη.

Εκει ημουν και γω,εκει ειμαι και γω.Σας εβλεπα,σας βλεπω,ομως παντα ,παντα κατι θολο εμφανιζεται...
Μην ειναι ο καπνος του τσιγαρου?το δυνατο χτυπημα του αερα?Αερας? Αερας χωρις οξυγονο.
Πνευμονια χωρις οξυγονο.
Ενεση χωρις ναρκωτικο.
Ποτο χωρις αλκοολ.
Καφες χωρις καφεινη.
Τσιγαρο χωρις καπνο.
Δασος χωρις δεντρα.
Πεζοδρομοι χωρις πεζους.
I need your lovin like the sunshine
που λεει ...!
Στιγμες στιγμες στιγμες.
Aναμνησεις αναμνησεις αναμνησεις.
Αγαπη χωρις δηλητηριο.
Πορτες που κλεινουν και πορτες που ανοιγουν.
Πρεζα στη πρεζα.
Αλκοολ στο αλκοολ.
Αγνωστοι περαστικοι που ερχονται για να φυγουν.
Ολοι γινανε ηθοποιοι για λιγο και χαθηκανε.
Aλλα...everybody's gotta learn sometime.
Ειμαι πισω σου.

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

"Εκει που...δε μιλας"

Κοκκινο κρασι.Σιωπη.Το γιουτιουμπι συντροφευει για ακομα μια φορα μαζι με το πικρο αλκοολ που μπαινει στο στομα μου.Σονγκακι σε εκτελεση της Τσατσου.Κυκλους στο σκοτεινο δωματιο.Ζαλη απ το ποτο.Ψευτικη λυπη.Ψευτικο χαμογελο.
Εκει που οι λεξεις δεν εχουν ορια.Εκει γραφω.
Εκει που το αλκοολ κυλαει στο αιμα.
Δε νιωθεις.
Χαμογελας πονηρα-ψευτικα-σατανιστικα-αναισθητα.
Μια γουλια.
Στροφες στροφες στροφες στροφες...
Ω μουσικη! Μιλα μου και αλλο!
Προκλητικη φωνη απο το γιουτιουμπι...χμ,θα μπορουσες να την χαρακτηρισεις και φεμινιστικη.
Χτυπα τον δυνατα την επομενη φορα...

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

"Το ταξιδι της σκεψης"



Ακουγονται τα βηματα της μουσικης.Η κουρτινα ειναι μοβ.
Εξω απο το παραθυρο αυτοκινητα και αφηρημενοι περαστικοι.
Τα καγκελα ειναι μαυρα.Η σκεψη ταξιδευει μακρια,πολυ μακρια.
Μια φωνη : "Τι θα κανουμε το Σαββατο?".Κι αλλη φωνη: "Την Κυριακη θα βγουμε!".Κι αλλη φωνη.
Κι αλλη φωνη.Πολλες φωνες.
Στο χορο της μουσικης περνουν μερος και οι φωνες μας.Φωνες ξεχωριστες οπως οι ανθρωποι.
Το τσιγαρο ακινητο.Ο καπνος ανεβαινει προς τα πανω.
Η σκεψη ξεκιναει καινουργιο μακρινο ταξιδι.
Ταξιδι δυνατο,γρηγορο,πικρο οπως ο καπνος που μπαινει μεσα μου.Μελλον,παρελθον.
Προσωπα θολα,πικρα,ξινα,αλμυρα.Κι ομως,ολα ειναι γλυκοξινα.
Φως σκοτεινο και φωτεινο.
Οι φωνες ξανα 'ρχονται.Χτυπανε το μυαλο.Σταματηστε!
Οι φωνες χορευουν.Οι λεξεις τους συμβαδιζουν με τις σκεψεις τους.Οι σκεψεις μου δε συμβαδιζουν με καμια απο τις λεξεις,ομως.Πικρος καφες.
"Φευγω παιδες,τα ξανα λεμε."
Το τσιγαρο τελειωσε.

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Κατερινα Γωγου "Υπερασπιζομαι την αναρχια"


 "Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.
Μέσα απ' του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν' αποκαταστήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ' τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν' αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ' ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια
στον Ερωτά στην αλληλεγγύη
στην Ελευθερία.
Όσες φορές χρειαστεί κι απ' την αρχή.
Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ. "

"Το τοιχος της ζωης"

Οταν γεννιομαστε χτιζεται ενα αχρωμο τοιχος ...

Η ζωη ειναι ενα διαφανες τοιχος
και εσυ ο ο μονιμος περαστικος του δρομου
που θα επιλεξεις τι χρωμα-τα και λεξεις
θα του προσθετεις καθε φορα που θα περνας. ;)

...αλλα το νου σου!!!
Πρεπει
να προσεχεις
μην καταντησεις ασυνειδητα
απλος θεατης
και αφησεις τους περαστικους της στιγμης
να στολισουν
το δικο σου τοιχος :)

Γιατι τοτε το τοιχος σου θα χασει καθε γοητεια :)

"Το δικο μου τοιχος παντως ειναι πολυχρωμο με απαισιοδοξα και αισιοδοξα μηνυματα"

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Οταν η σιωπη θα γινει κραυγη...

Φωναξες δυνατα,μα κανεις δε σ ακουσε !!!Φωναξες δυνατα,μα κανεις δε φανηκε!!!


Φωναξε δυνατα,ολοι θα κανουν πως σε ακουσαν!!!Φωναξε δυνατα,κανεις δε θα σ ακουσει!
Φωναξε δυνατα,να σπασεις τις αλυσιδες.Φωναξε δυνατα,να βγαλουν φτερα οι κραυγες,να πεταξουν μακρια. Φωναξε δυνατα να ελευθερωθεις.Φωναξε δυνατα.Εισαι μονος!
Κανεις δεν ειναι εδω.Ποτέ κανεις δεν ηταν εδω.Εσυ και η φωνη σου.
Σπασε τις πετρες.
Γινε καταιγιδα.
Να σπασουν οι αλυσιδες.
Να γινει η λυπη βροχη.
Να γινει η χαρα σκονη.
Να γινουν τα ψεματα φωτια.
 Φωναξε δυνατα ...και μετα ας πεθανεις!