Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

"Οταν η φασαρια κοπασε"

Η φωτια ειναι παντα χαμηλη
στις σιγανες σιωπες της μουσικης
και των φωνων που παντα πλεουν
στους δρομους της καταιγιδας
οπως οταν ενα ασπρο περιστερι
σου φωναζει το συνθημα της ελευθεριας
και 'μεις με χερια ματωμενα
απο την αγαπη που παντα τρεχει,
απο κελι σε κελι,
απο ποταμι σε ποταμι,
ετοιμοι να πεταξουμε τα ονειρα μας
στο δωματιο που αφησαμε πισω μας
να καιγεται στην πυρα των επιθυμιων,
που πεθαινουν,παντα αργουν να ειπωθουν.
Σαν τραγουδι που τωρα μολις
θα σπασει σ'ενα χαρτι
σαν καιγεται
εμεις θα χορευουμε ευτυχισμενοι
οταν τα παντα θα αφυδατωθουν
μεσα απο τη σταχτη
θα αναγεννηθουν τα ονειρα μας
βαγονια μαυρα απο το αιμα
των  τρελαμενων ερωτευμενων
τωρα θα γεννηθει η απειρη ζωη
της σχιζοφρενειας,
μολις φωναξουμε...

2 σχόλια:

  1. Δεν φανταζομουν ότι γραφεις τόσο ωραία. Υπεροχο το μπλογκ σου. Φιλια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή