"Η μεγαλη της πορειας του ολοκληρωση"

Ποια κραυγη?
Ποιος ακουσε το ξεψυχισμενο φωνηεν
απ το στομα του?
Μα ειναι βλεπεις ταξιδι,
ταξιδι που ολο τρεχεις
εχοντας την ελπιδα
ψηλα,
εκει που ειναι το τελος.

Ποσες φορες προσπαθησες
να ανοιξεις βλεφαρα σου
μπροστα στο απεραντο του ουρανου
και ελπιζοντας πως  θα το φτασεις,
θα το αγγιξεις
και επιτελους,
θα βρεις τη μαγεια
που παντα ονειρευοσουν....

Μα,μονο τοιχοι απο συνθηματα κατεληξαν,
ενας ανεκπληρωτος ποθος
και μια ευχη που ποτε δεν ειπωθηκε.
Σαν εκεινους τους κυνερωτες,
που τωρα μειναν
τα ξεφτισμενα τους χρωματα
και μας ξεγελουν...

Μα,δεν ειναι ολοι οι ποθοι το ιδιο
κι οι μεγαλυτεροι,
μενουν ανεκπληρωτοι,
εως οτου ερθει το μεγαλο
της πορειας τους ταξιδι...

Κι αν νιωθεις,
πως καμια φορα
στερρευει η σκεψη σου
να εκφρασει το δικο της ενδομυχο ποθο
να , οπως εγω τουτη τη στιγμη,
να μην ανησυχησεις,
ειναι να ξερεις τα κομματια
που χανω καθε μερα
ωσπου να γινω σκονη
κι υστερα η θαλασσα να με πλακωσει
στο δικο της παραδεισο.

Και να χαθω μονη πλεον
και να γεμισει ο κοσμος χαρα
που θα σκορπισει η δικια μου η σκονη.

Γιατι εγω ενα ποθο εχω,μονο ενα...

"Βιτρινα εν εκπτωσει"

    Κι ενα ποθο κρυφο
    εκει εκει εκει ψηλα
    η καρδια μου απειρα σφιγμενη
    μη φωναξω
    μη λυγισω
   
    Τωρα που ολοι πιστευουν στην ευτυχια
    ποιον θα νοιαξει τουτος εδω ο θανατος;
    Τωρα που το χαμογελο εξουσιασε
    ποιος θα μπορεσει να διακρινει
    εκεινα τα δακρυα απο τις πληγες των αγκαθιων?
   
    Τοσο ευτυχισμενη
    οσο το τριανταφυλλο
    χωρις το κοκκινο του χρωμα.
    Οσο εκεινο το αρισμαρι
    στην γνωστη γωνια.
    Περασα προχθες,
    κατι ελειπε απο την αγονη του γη.
   
   Αγονη,σαν την αγαπη μας
   και μεις κλειστηκαμε στα διαμερισματα μας.
   Κλεισαμε τα παραθυρα
   και κοιταζουμε μονο απο χαραδρες.
  
 Ποση γοητεια
 και ποση μαγεια
 πηγαζει απο ενα αδοξο τελος;
 Σαν βοτανο πικρο,
 ειναι η γευση του.

 Μα οχι οχι οχι
 οχι τελος.
 Γιατι φοβασαι μια βιτρινα?

Μου το χες πει,
οταν πετουσαμε μεθυσμενοι
πως το ξερεις.
Τουτο το γυαλι,το 'χες σπασει καποτε.
Το θυμασαι,ε;