"Οταν η φασαρια κοπασε"

Η φωτια ειναι παντα χαμηλη
στις σιγανες σιωπες της μουσικης
και των φωνων που παντα πλεουν
στους δρομους της καταιγιδας
οπως οταν ενα ασπρο περιστερι
σου φωναζει το συνθημα της ελευθεριας
και 'μεις με χερια ματωμενα
απο την αγαπη που παντα τρεχει,
απο κελι σε κελι,
απο ποταμι σε ποταμι,
ετοιμοι να πεταξουμε τα ονειρα μας
στο δωματιο που αφησαμε πισω μας
να καιγεται στην πυρα των επιθυμιων,
που πεθαινουν,παντα αργουν να ειπωθουν.
Σαν τραγουδι που τωρα μολις
θα σπασει σ'ενα χαρτι
σαν καιγεται
εμεις θα χορευουμε ευτυχισμενοι
οταν τα παντα θα αφυδατωθουν
μεσα απο τη σταχτη
θα αναγεννηθουν τα ονειρα μας
βαγονια μαυρα απο το αιμα
των  τρελαμενων ερωτευμενων
τωρα θα γεννηθει η απειρη ζωη
της σχιζοφρενειας,
μολις φωναξουμε...

"Επαναληψη"

Χαμηλος φωτισμος.Δυνατη μουσικη.Ενα τσιγαρο στο καθε χερι.Μια βοτκα στο αλλο.Ολοι προσηλωμενοι στο ιδιο σημειο.Επαναληψη.Ενταση.Εικονες οπτικες,ακουστικες,κινητικες.Ολα αποτυπωμενα στης μνημης το χαρτι.Καποια στιγμη λειτουργουσε μονο η αισθηση της ορασης. Επαναληψη.Αραγε ειμασταν στο σωστο μερος;Ενταση.Ενταση.Ενταση.Ολα κινουνταν.Ρυθμος μη γεωμετρικης προοδου.Επαναληψη.Στασιμη.Ακινητη στο ιδιο σημειο.Δεν ακους.Μονο βλεπεις.Σωματα να κινουνται.Το δωματιο να ακολουθει κυκλικες κινησεις.Ενοχη;Φοβος;Παλι,επαναληψη.Επαναληψη.Σαν νεκρωμενα σωματα,ολοι.Το χειρουργιο ειχε γινει.Το αιμα συνεχιζε να κυλαει.Ποταμι.Ηταν ενα τεραστιο ποταμι.Εκει στα ποδια.Ολοικολυμπουσαν μεσα στο ιδιο κοκκινο ποταμι.Γρηγορα,ασυνειδητα,αθορυβα.Προσπαθουσες να φωναξεις,μια μονωτικη ενωνε τα δυο σου χειλη.Ηθελες να τρεξεις,ενα τειχος εκλεινε την εξοδο σου.Μηχανοποιηθηκε και ο ερωτας.Μηχανοποιηθηκε το τραγουδι.Μηχανοποιηθηκε ο χορος.Μηχανοποιημενη νυχτα.Μαζοποιημενες νυχτες.Μαζοποιημενη επαναληψη.Οχι αλλη απειλη.Φορτηγο στις 3 το βραδυ με ταμπελα στα δεξια"οι ψυχες σας βρισκονται στη χωματερη του τελευταιου βουνου".Η επαναληψη διακοπηκε,η φωνη σου ελευθερωθηκε,μα"οι ψυχες σας βρισκονται ηδη στη χωματερη του τελευταιου βουνου".Μαζοποιημενη επαναληψη.

"Η μεγαλη της πορειας του ολοκληρωση"

Ποια κραυγη?
Ποιος ακουσε το ξεψυχισμενο φωνηεν
απ το στομα του?
Μα ειναι βλεπεις ταξιδι,
ταξιδι που ολο τρεχεις
εχοντας την ελπιδα
ψηλα,
εκει που ειναι το τελος.

Ποσες φορες προσπαθησες
να ανοιξεις βλεφαρα σου
μπροστα στο απεραντο του ουρανου
και ελπιζοντας πως  θα το φτασεις,
θα το αγγιξεις
και επιτελους,
θα βρεις τη μαγεια
που παντα ονειρευοσουν....

Μα,μονο τοιχοι απο συνθηματα κατεληξαν,
ενας ανεκπληρωτος ποθος
και μια ευχη που ποτε δεν ειπωθηκε.
Σαν εκεινους τους κυνερωτες,
που τωρα μειναν
τα ξεφτισμενα τους χρωματα
και μας ξεγελουν...

Μα,δεν ειναι ολοι οι ποθοι το ιδιο
κι οι μεγαλυτεροι,
μενουν ανεκπληρωτοι,
εως οτου ερθει το μεγαλο
της πορειας τους ταξιδι...

Κι αν νιωθεις,
πως καμια φορα
στερρευει η σκεψη σου
να εκφρασει το δικο της ενδομυχο ποθο
να , οπως εγω τουτη τη στιγμη,
να μην ανησυχησεις,
ειναι να ξερεις τα κομματια
που χανω καθε μερα
ωσπου να γινω σκονη
κι υστερα η θαλασσα να με πλακωσει
στο δικο της παραδεισο.

Και να χαθω μονη πλεον
και να γεμισει ο κοσμος χαρα
που θα σκορπισει η δικια μου η σκονη.

Γιατι εγω ενα ποθο εχω,μονο ενα...

"Βιτρινα εν εκπτωσει"

    Κι ενα ποθο κρυφο
    εκει εκει εκει ψηλα
    η καρδια μου απειρα σφιγμενη
    μη φωναξω
    μη λυγισω
   
    Τωρα που ολοι πιστευουν στην ευτυχια
    ποιον θα νοιαξει τουτος εδω ο θανατος;
    Τωρα που το χαμογελο εξουσιασε
    ποιος θα μπορεσει να διακρινει
    εκεινα τα δακρυα απο τις πληγες των αγκαθιων?
   
    Τοσο ευτυχισμενη
    οσο το τριανταφυλλο
    χωρις το κοκκινο του χρωμα.
    Οσο εκεινο το αρισμαρι
    στην γνωστη γωνια.
    Περασα προχθες,
    κατι ελειπε απο την αγονη του γη.
   
   Αγονη,σαν την αγαπη μας
   και μεις κλειστηκαμε στα διαμερισματα μας.
   Κλεισαμε τα παραθυρα
   και κοιταζουμε μονο απο χαραδρες.
  
 Ποση γοητεια
 και ποση μαγεια
 πηγαζει απο ενα αδοξο τελος;
 Σαν βοτανο πικρο,
 ειναι η γευση του.

 Μα οχι οχι οχι
 οχι τελος.
 Γιατι φοβασαι μια βιτρινα?

Μου το χες πει,
οταν πετουσαμε μεθυσμενοι
πως το ξερεις.
Τουτο το γυαλι,το 'χες σπασει καποτε.
Το θυμασαι,ε;