"Μια αγαπη και εννια προδοσιες"

Παρατηρουσα,μια αγαπη κι εννια προδοσιες.
Η αγαπη φαινοταν να ταν μπροστα
κι η προδοσια σαν τερας κρυφο πολλαπλασιαζοταν.
Που ταξιδευεις οταν τρελενεσαι?
Που ταξιδευεις οταν πεθαινεις?
Το τελευταιο βαγονι της δραπετευσης εφτασε
οταν συμπληρωθηκε η ενατη προδοσια.
Τοτε,ο μεθυσμενος συνηλθε
κι εμεις σπασαμε τα πινελα μας .
Η μερα της "Μιας αγαπης κι εννια προδοσιες"
ειναι η μερα που εμαθα πως το πινελο σου
ηταν σπασμενο και χαμενο.
Και τοτε εβαψα ολους μου τους πινακες μαυρους
και τους εκαψα.
Ηταν η μερα που εβαψα τους τοιχους μαυρους
και σαν τρελη εγραψα πανω τους για την μια αγαπη κι τις εννια προδοσιες.
Γι αυτο σου λεω...οταν οι προδοσιες ηταν οχτω η ζωη ηταν αλλιως.
Αλλαγη.
Πτωση.
Εξουθενωση.
Πονος.
Παρε το χαπι της φωτιας
κι υστερα ξανα χρωματισε τον πινακα.
Μια αγαπη.Που πας οταν την αναγνωριζεις?
Εννια προδοσιες.Ποιος εσπασε τα ροζ μπαλονια?

"κενό"

 Απουσια.Φερε 5 αρσενικα και φτυσ' τα.
Και οι φιλοι τα  υποκειμενα του ρηματος.
Εμενα ξεχασε με.Ειναι καιρος να γινω εγω η απουσια.
Αρκετα μου εκλεψαν το ρολο οι πορσελανες.
Αρκετα ξοδεψα το χρονο μου σε ταρατσες μισογκρεμισμενες
ψαχνοντας προσωπα που νιωθουν.Μην τους αφησεις να σταματησουν.
Αστους μεχρι να νιωσουν την απουσια.Υστερα,φτυσ τους,εσυ.
Η μεθυσμενη διαδρομη μου θα ναι επιστροφη σε ταρατσες
ψηλες,ομορφες.Επαψα να αναζητω προσωπα.
Εσπασα τις πορσελανες μου.
Θα περιπλανιεμαι με κεινα τα αγρια πουλια
που με φωναζαν απο παντα.
Εσεις μεινετε κλεισμενοι στο παλιο και ασπρο καφενε.
Εγω θα χω φτερα με σιδερα απο αλυσιδες που θα χω σπασει,
τα καφενε μου θα ποικιλουν,οι ηλιθιοι θα σταματησουν να με ξεχνανε.
Περασε απο κεινη την κακογουστη  γωνια
χαμογελασε στο θλιμμενο πλεον αρισμαρι
και πες στη βασανισμενη γυναικα να λυπαται χαμογελαστα,
να φροντιζει το αρισμαρι
κι οταν με δει να μ αγκαλιασει λυπημενα.
Θα τριγυρνω σα μεθυσμενο ξωτικο
κανεις  δε θα υπαρχει
να με κανει δεσμωτη.

Παρ ολα αυτα,απουσια.

"Το κλειδωμενο κελι"

Δεν ειμαι ουτοπικη.
Ουτε καταθλιπτικη.
Μα απαισιοδοξη ρεαλιστρια.
Τρεξε,να χαθεις απο δω.
Εγω χαθηκα ηδη.
Το φως μ αγγιζει
χωρις να το βλεπω.
Δεν το νιωθω.
Εφυγε κι η τελευταια ηλιαχτιδα.
Δεσμωτες σε κελια ειμαστε οι ερωτευμενοι.
Γινομαστε εξοδουχοι καθε δυο μερες.
Πηγαινουμε στα πιο αγρια μερη
για να νιωσουμε πως πεταμε.
Τρεχουμε στις πιο ψηλες ταρατσες
για να φωναξουμε το λογο που αργοπεθαινουμε.
Χτυπαμε κιθαρες σε τοιχους
για να ειδοποιησουμε τον ερχομο του επικινδυνου ερωτα.
Σηκωνουμε χρωματισμενα τυμπανα ψηλα
με το σημα του χαρουμενου θανατου.
Γυρναμε στα κελια βυθισμενοι
στην αιωνια θλιψη μας.
Δεν ειμαι ουτοπικη σου λεω,
απο δεσμα κρατιεμαι
μα γω εκει θα μεινω εως θανατου,
στο κλειδωμενο κελι μου.