Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

"Θα γινω πειρατινα και θα φυγω απο δω"


Αν δεν μπορει η ματια σου να ξεφυγει απο την υπουλη ματια τους..
ελευθερωσε τουλαχιστον την ψυχη σου...
μεχρι να δωσεις στη νοηση σου τοσα φτερα
που τα ματια τους δε θα σε φτανουν...
θα πετας με την ανυπολογιστη πνευματικη σου δυναμη.
Θα ταξιδευεις στο απειρο
κι εκεινοι θα ειναι μακρια΄,
οι φωνες τους τοτε θα ακουγονται γλυκα
μα εσυ θα φερεσαι σα σχιζοφρενης
που μολις δραπετευσε απο το κελι των περιεργων φυλακισμενων.
Δεν ανηκεις πουθενα.Δεν ανηκεις πουθενα.Δεν ανηκεις πουθενα.
Κι αν στο αρνηθουν κανε πως δεν ακουσες.
Μονο εσυ σου λεω θα μπορεις να σπασεις τα φτερα σου.
Εσυ θα τα πλουτιζεις ικανοτητες.
Οι σχιζοφρενεις ειναι αθωοι,σου λεω.
Ακους τι σου λεω?
Θα γινω πειρατινα και θα φυγω απο δω,σου λεω.
Α!Και δεν ειμαι κανενος.






Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

"Θανατος εν αγνοια"



Στις αμαρτιες της κολασεως εκεινης
ζουμε ολοι.
Το παγωτο ελιωσε
κι εγινε κρεμα σε λασπη
που κολυμπουν αγρια πουλια.
Αγρια πουλια του μαυρου κοσμου.
Χανω τον ελεγχο ανα τεταρτο.
Τρεχω στο απειρο.
Βγαζω φτερα και τα σπαω.
Διαβαζω Γωγου και γουσταρω.
Βλεπω τον Ασιμο και ξυπναω.
Ακουω Τζοπλιν και πεταω.
Ολοι μου ειστε σκαρτοι.
Οι ζωντανοι ειμαστε φτιαγμενοι απο λασπη
ωσπου να πεθανουμε.
Δεν υπαρχουν φωτα φιλε.
Δεν υπαρχει ηλιος.
Τον θαψαμε.
Τον θαψαμε κατω απο τα χωματα της Αφρικης.
Τον δωσαμε.
Τον δωσαμε στον Ομπαμα να παριστανει πως τον κραταει.
Καναμε τους μπατσους προστατες μας.
Αφησαμε,
τους πιο ανηθικους ανθρωπους του συστηματος
να τον σκοτωσουν και να τον κρατανε νεκρο
μονο για παρτη τους στις βρωμικες ντουλαπες τους.
Δεν υπαρχει ελπιδα.
Κι αν νομιζεις πως υπαρχει
μαθε πως εισαι νεκρος.
Θα ζω δυστυχισμενα,
θα κολυμπαω στο αλκοολ
ξεροντας τουλαχιστον την αληθεια.
Θα σας φτυνω αιμα και σαλιο.
Θα πληρωνω αρσενικα να σας ποτιζουν με το σπερμα τους.
Ειστε τυφλα ανικανα ασπρα προβατα
για να νιωσετε τουτη την ξεφτυλα.

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

"άνοια"



Δεν καταλαβαινε.Δεν ενιωθε.
Το μονο που ενιωθε ηταν η εντονη επιθυμια της να κλειστει σε τεσσερις τοιχους,να κατεβασει τονους αλκοολ,να καπνισει πληθος στριφτων τσιγαρων ωσπου να μην καταλαβαινει την πραγματικοτητα."Να σε δω να λιωνεις,μπασταρδε,στις παραισθησεις,στις αυπνιες,στους εφιαλτες κι υστερα γλυκα ,αν θελω ,να σ αγκαλιαζω",ελεγε.Συνεχως το ελεγε.Συνεχως το σκεφτοταν.Τον αγαπουσε μα καθε μερα η επιθυμια της να τον βλεπει χανοταν.Η επιθυμια αυτη σιγα σιγα φανταζε στα ματια της σαν λαβυρινθος του μισους και του θανατου.Ενιωθε απαθεια.Ενιωθε απεχθεια.Ενιωθε αηδια και μισος προς τον εαυτο της.Ενιωθε μισανθρωπος.Διεκρινε μια ειρωνια,μια κυνικοτητα εκ μερους της προς οτι ακουγε, προς οτι υπηρχε.Δεν ηθελε να κυκλοφορησει,ειχε βαρεθει να ακουει τις κλασσικες εκφρασεις απο τα κλασσικα προσωπα.Ειχε βαρεθει τα λογια τους,τα σαλια τους,τις ψευτομαγκες τους,την υποκρισια μα και την υποκρισια τη δικια της.Ειχε βαρεθει να θυσιαζεται για ονειρα και επιθυμιες αλλων.Ο δρομος ηταν σκοτεινος πλεον γι αυτη,τα κερια ειχαν λιωσει και ο ηλιος ηταν σαν να μην υπηρξε ποτε.