"Τα φτερα των φυλακισμενων"

     Κατω τα μολυβια
     Κατω οι στυλοι
     Ειναι η ωρα των μαρκαδορων
     Περπατησαμε αρκετα
     σε σπασμενα σχοινια
     νομιζοντας πως ηταν
     ομορφοι καλοστρωμμενοι δρομοι.
     Ποιος σου ειπε πως τα πουλια πεθαινουν?
     Οποιος εχει φτερα δεν πεθαινει.
     Πεταει και γελαει μεσα στ' αυτια μας
     Σπερνει τον τρομο αναμεσα σας.
     Κοιταει ψηλα και βλεπει το συμπαν
     χωρις συνορα,χωρις ομοιες στολες.
     Εκει που οι τοιχοι εχουν χρωματα
     τα δακρυγονα δεν εχουν στομματα.
     και η ποιηση αναλαμβανει την εξουσια.
     Οταν ο ερωτας τραγουδα
     και μονο αυτοι που εχουν φτερα
     χορευουν στους ρυθμους του.
     Οι αλυσιδες εσπασαν,
     εγιναν φτερα που ταξιδευουν
     το εγω μας.
     Το ονειρο πηρε χρωμα ηλεκτρικ
     κι εμεις χορευουμε
     χορευουμε χορευουμε...
     Μα αυτο το ποιημα
     ειναι και για σενα...
     που οι σκιες μας περπατανε μαζι
     στο απειρο του ουρανου
     και διαλαλουν τον ερωτα.
     Κι υστερα...
     Χορευουμε Χορευουμε Χορευουμε
     Θα θυμασαι ακομα εκεινο το αρισμαρι?