ολα μοιαζουν μαυρα
και τα βραδια ολα αλλαζουν χρωμα.
Ζει ακομα εκεινη η ελπιδα πως θα ρθεις,
θα με βοηθησεις να δραπετευσω
και τα λαμπιονια τοτε θα αποκτησουνε φως,
η θαλασσα θα ξανα βρει το χρωμα της
κι εμεις θα πεταμε στο απειρο του ουρανου.
Εχω βαρεθει αυτην την πολη,
οι ανθρωποι δε χαμογελανε πια,
η αγαπη εχει παψει να 'ναι γιορτη,
τα ποιηματα δεν εχουν τωρα φτερα
κι η μουσικη ειναι χαμηλη.
Εχω βαρεθει αυτην την πολη,
τα συνθηματα στους τοιχους ξεφτισανε,
τα παιδια σταματησανε να γελανε,
η ζωγραφικη αποκλειστηκε σ΄ενα κουτι
και ο ηλιος εξαφανιστηκε.
Εχω βαρεθει αυτην την πολη,
εγω εχασα το φως μου,
τα λογια μου στερευουν καθε μερα
και τα βραδια η ελπιδα μου κραυγαζει
πως θα ρθεις
για μια βολτα,
στο απειρο της ελευθεριας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου