"Εκεινος"

       "Μη δει αρσενικο να την κανει να γελασει,κολλουσε  αμεσως σαν τσιχλα που μια δυναμη την κολλησε επιμονα σ εναν τοιχο.Μα εκεινος ηταν αλλιως,ηταν αλλιως.Γελουσε πραγματικα.Την εκανε να γελαει μεχρι την επομενη μερα.Κι οταν εκεινος λυποταν.Κι εκεινη λυποταν.Κι οταν εκεινος τρελενοταν.Κι εκεινη τρελενοταν.Ετρεμε πολλες φορες.Ετρεμε απο χαρα για εκεινον.Ετρεμε απο λυπη για εκεινον.
Καποιες φορες θυμωνε με τον εαυτο της γιατι ειχε γινει αλλη.Ηξερε ομως πως αυτη η αλλη ηταν πραγματικη.Ηταν εκεινη που ηταν παντα μα ο κοσμος της ειχε φορεσει με βια μια εξαναγκαστικη μασκα.Θυμωνε καμια φορα γιατι εβλεπε τον εαυτο της να χει ηρεμησει.Θυμωνε κυριως γιατι ειχε βρει κατι που κρατουσε το ασπρο φως στη ζωη της.Ειχε συνηθισει τη μαυριλα.Δεν ηθελε στηριγματα.Δεν ηθελε αισιοδοξιες.Δεν ηθελε εξαρτησεις απο ανθρωπους.Εκεινος της ειχε γδυσει το προσωπο απο την ψευτικη μασκα.Της ειχε βγαλει ολη την αθωοτητα που εκρυβε μεσα της.Κοιτουσε ο  ενας τον αλλο στα ματια και αυτη ηταν η επικοινωνια τους.Μετεφεραν λεξεις μεσα απο τη σιωπη κι απο ταξιδιαρικες ματιες.Παντα υπηρχε βεβαια η αμφιβολια.Μα κομματι του παιχνιδιου ηταν κι αυτο.
Οι αυπνιες,οι παραισθησεις,οι εφιαλτες,τα αποτομα μεσονυχτια ξυπνηματα συνεχιζαν να υπαρχουν,ομως.Αναρωτιοταν κι εκεινη οπως την αλλη "Πως ειναι να τρελενεσαι?".Καποιες φορες ανησυχουσε μα υστερα δεν την πολυενοιαζε οπως κι αν κατεληγε.Καποια πραγματα δεν ηταν ικανη να τα αποκρουσει.Καποια απο αυτα,οπως εκεινον,τον απεκρουε προσωρινα γιατι ηξερε πως δεν γινεται αλλιως και πως στο μελλον θα γκρεμιζοταν σαν ετοιμορροπος σκελετος με μισοσαπισμενα κοκαλα,εκεινη.Γιατι το ασπρο φως,πολλες φορες την εντυνε με μαυρο.Ηταν εκεινος κι εκεινη."