"άνοια"

Δεν καταλαβαινε.Δεν ενιωθε.
Το μονο που ενιωθε ηταν η εντονη επιθυμια της να κλειστει σε τεσσερις τοιχους,να κατεβασει τονους αλκοολ,να καπνισει πληθος στριφτων τσιγαρων ωσπου να μην καταλαβαινει την πραγματικοτητα."Να σε δω να λιωνεις,μπασταρδε,στις παραισθησεις,στις αυπνιες,στους εφιαλτες κι υστερα γλυκα ,αν θελω ,να σ αγκαλιαζω",ελεγε.Συνεχως το ελεγε.Συνεχως το σκεφτοταν.Τον αγαπουσε μα καθε μερα η επιθυμια της να τον βλεπει χανοταν.Η επιθυμια αυτη σιγα σιγα φανταζε στα ματια της σαν λαβυρινθος του μισους και του θανατου.Ενιωθε απαθεια.Ενιωθε απεχθεια.Ενιωθε αηδια και μισος προς τον εαυτο της.Ενιωθε μισανθρωπος.Διεκρινε μια ειρωνια,μια κυνικοτητα εκ μερους της προς οτι ακουγε, προς οτι υπηρχε.Δεν ηθελε να κυκλοφορησει,ειχε βαρεθει να ακουει τις κλασσικες εκφρασεις απο τα κλασσικα προσωπα.Ειχε βαρεθει τα λογια τους,τα σαλια τους,τις ψευτομαγκες τους,την υποκρισια μα και την υποκρισια τη δικια της.Ειχε βαρεθει να θυσιαζεται για ονειρα και επιθυμιες αλλων.Ο δρομος ηταν σκοτεινος πλεον γι αυτη,τα κερια ειχαν λιωσει και ο ηλιος ηταν σαν να μην υπηρξε ποτε.