"Το κλειδωμενο κελι"

Δεν ειμαι ουτοπικη.
Ουτε καταθλιπτικη.
Μα απαισιοδοξη ρεαλιστρια.
Τρεξε,να χαθεις απο δω.
Εγω χαθηκα ηδη.
Το φως μ αγγιζει
χωρις να το βλεπω.
Δεν το νιωθω.
Εφυγε κι η τελευταια ηλιαχτιδα.
Δεσμωτες σε κελια ειμαστε οι ερωτευμενοι.
Γινομαστε εξοδουχοι καθε δυο μερες.
Πηγαινουμε στα πιο αγρια μερη
για να νιωσουμε πως πεταμε.
Τρεχουμε στις πιο ψηλες ταρατσες
για να φωναξουμε το λογο που αργοπεθαινουμε.
Χτυπαμε κιθαρες σε τοιχους
για να ειδοποιησουμε τον ερχομο του επικινδυνου ερωτα.
Σηκωνουμε χρωματισμενα τυμπανα ψηλα
με το σημα του χαρουμενου θανατου.
Γυρναμε στα κελια βυθισμενοι
στην αιωνια θλιψη μας.
Δεν ειμαι ουτοπικη σου λεω,
απο δεσμα κρατιεμαι
μα γω εκει θα μεινω εως θανατου,
στο κλειδωμενο κελι μου.