Και οι φιλοι τα υποκειμενα του ρηματος.
Εμενα ξεχασε με.Ειναι καιρος να γινω εγω η απουσια.
Αρκετα μου εκλεψαν το ρολο οι πορσελανες.
Αρκετα ξοδεψα το χρονο μου σε ταρατσες μισογκρεμισμενες
ψαχνοντας προσωπα που νιωθουν.Μην τους αφησεις να σταματησουν.
Αστους μεχρι να νιωσουν την απουσια.Υστερα,φτυσ τους,εσυ.
Η μεθυσμενη διαδρομη μου θα ναι επιστροφη σε ταρατσες
ψηλες,ομορφες.Επαψα να αναζητω προσωπα.
Εσπασα τις πορσελανες μου.
Θα περιπλανιεμαι με κεινα τα αγρια πουλια
που με φωναζαν απο παντα.
Εσεις μεινετε κλεισμενοι στο παλιο και ασπρο καφενε.
Εγω θα χω φτερα με σιδερα απο αλυσιδες που θα χω σπασει,
τα καφενε μου θα ποικιλουν,οι ηλιθιοι θα σταματησουν να με ξεχνανε.
Περασε απο κεινη την κακογουστη γωνια
χαμογελασε στο θλιμμενο πλεον αρισμαρι
και πες στη βασανισμενη γυναικα να λυπαται χαμογελαστα,
να φροντιζει το αρισμαρι
κι οταν με δει να μ αγκαλιασει λυπημενα.
Θα τριγυρνω σα μεθυσμενο ξωτικο
κανεις δε θα υπαρχει
να με κανει δεσμωτη.
Παρ ολα αυτα,απουσια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου