Μαρω Δουκα"Η Πλωτη Πολη"(αποσπασμα 2)

 "Καιρο τωρα απεφευγε να του λεει οτι τον αγαπα,προσπαθουσε να πεισει τον εαυτο της πως εφτασε η στιγμη να αφυπνιστει,να ανασανει επιτελους διχως το βαρος του.Δεν τα καταφερνε ομως.Αντιθετα,ολοενα και δενοταν περισσοτερο,οσο τον αδικουσε μεσα της,τοσο μετα τον αγαπουσε και τοσο οδυνηροτερες επακολουθουσαν οι κρισεις μεταμελειας.Οι μερες που μεσολαβουσαν απο τηλεφωνημα σε τηλεφωνημα ηταν αβασταχτες,τις νυχτες τη βασανιζαν αυπνιες,κι οταν καμια φορα αποκοιμιοταν κατακοπη,ξυπνουσε υστερα απο λιγο ταραγμενη και περνουσαν καμποσα λεπτα ωσπου να διακρινει τ αντικειμενα γυρω της και να νιωσει ξυπνητη.Φοβοταν μηπως συντομα της εστελνε φιρμανι  και τουλαχιστον αν προλαβαινε αυτη,ακριβως ενοσω ακομη θ' αγαπιονταν,πιθανον να μην την πληγωνε τοσο ο χωρισμος τους.Επαιρνε χαρτι και μολυβι,αλλα σαν να χε στομωσει,δεν ηξερε τι να του γραψει.Κρατουσε σημειωσεις για ενα θεατρικο εργο που ισως θα την ανακουφιζε η γραφη του,υπολογιζε τους ηρωες,σχεδιαζε τον περιγυρο τους κι αμεσως πελαγωνε,δεν ηξερε πως να βολεψει τοσο υλικο,δεν ηξερε τι θελει."

Μαρω Δουκα "Η Πλωτη Πολη" σελ.170