Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

"Τα φτερα των φυλακισμενων"

     Κατω τα μολυβια
     Κατω οι στυλοι
     Ειναι η ωρα των μαρκαδορων
     Περπατησαμε αρκετα
     σε σπασμενα σχοινια
     νομιζοντας πως ηταν
     ομορφοι καλοστρωμμενοι δρομοι.
     Ποιος σου ειπε πως τα πουλια πεθαινουν?
     Οποιος εχει φτερα δεν πεθαινει.
     Πεταει και γελαει μεσα στ' αυτια μας
     Σπερνει τον τρομο αναμεσα σας.
     Κοιταει ψηλα και βλεπει το συμπαν
     χωρις συνορα,χωρις ομοιες στολες.
     Εκει που οι τοιχοι εχουν χρωματα
     τα δακρυγονα δεν εχουν στομματα.
     και η ποιηση αναλαμβανει την εξουσια.
     Οταν ο ερωτας τραγουδα
     και μονο αυτοι που εχουν φτερα
     χορευουν στους ρυθμους του.
     Οι αλυσιδες εσπασαν,
     εγιναν φτερα που ταξιδευουν
     το εγω μας.
     Το ονειρο πηρε χρωμα ηλεκτρικ
     κι εμεις χορευουμε
     χορευουμε χορευουμε...
     Μα αυτο το ποιημα
     ειναι και για σενα...
     που οι σκιες μας περπατανε μαζι
     στο απειρο του ουρανου
     και διαλαλουν τον ερωτα.
     Κι υστερα...
     Χορευουμε Χορευουμε Χορευουμε
     Θα θυμασαι ακομα εκεινο το αρισμαρι?
  
    

"Η επανασταση των εκεινων"

   Ηταν νυχτα οταν ηρθαν
   εγω,εσυ,η εκεινη και ο εκεινος
   το δωματιο μαυρο
   και ξαφνικα ακουστηκαν κραυγες ερωτευμενων,
   διαλαλουσαν την ποιηση του ερωτα.
   Αυτοι γελουσαν τρομοκρατημενοι.
   Τους τρομαξε η αγαπη μας μαγκα μου,
   χρονια θαμμενη και προστατευμενη.
   Η σκουρια ειναι γοητεια
   κι οσο δυσνοητοι
   κι αν ειναι οι στιχοι των πονεμενων
   το νοημα δε χανεται,
   δεν ειναι μπλουζακι αλα μποντιτελκ
   ουτε ολ σταρ αλ' αμερικανε.
   Ειναι η ανθρωπινη ποιοτητα,
   εκει που οι αγνωστοι διαδηλωτες
   κραυγαζουν ενωμενοι
   και το συμπαν χρωματιζεται,
   οι φασιστες ειναι θαμμενοι,
   με λασπη σκεπασμενοι
   και τα βηματα μας τρομαζουν τους ενοχους.
   Η ελευθερια ανηκει στους φυλακισμενους
   η δικαιοσυνη στις πουτανες
   και ο πλανητης στα μαυρα πουλια.
   Ο εκεινος και η εκεινη,εγω κ εσυ
   τις νυχτες της ελευθεριας,
   να σπασουμε τα ορια
   σαν ερωτευμενοι επαναστατες
   του ανοιχτου κελιου...

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

"Στο απειρο της Ελευθεριας"

                                   Εχω βαρεθει αυτην την πολη,
                                   ολα μοιαζουν μαυρα
                                   και τα βραδια ολα αλλαζουν χρωμα.
                                   Ζει ακομα εκεινη η ελπιδα πως θα ρθεις,
                                   θα με βοηθησεις να δραπετευσω
                                   και τα λαμπιονια τοτε θα αποκτησουνε φως,
                                   η θαλασσα θα ξανα βρει το χρωμα της
                                   κι εμεις θα πεταμε στο απειρο του ουρανου.
                                   Εχω βαρεθει αυτην την πολη,
                                   οι ανθρωποι δε χαμογελανε πια,
                                   η αγαπη εχει παψει να 'ναι γιορτη,
                                   τα ποιηματα δεν εχουν τωρα φτερα
                                   κι η μουσικη ειναι χαμηλη.
                                   Εχω βαρεθει αυτην την πολη,
                                   τα συνθηματα στους τοιχους ξεφτισανε,
                                   τα παιδια σταματησανε να γελανε,
                                   η ζωγραφικη αποκλειστηκε σ΄ενα κουτι
                                   και ο ηλιος εξαφανιστηκε.
                                   Εχω βαρεθει αυτην την πολη,
                                   εγω εχασα το φως μου,
                                   τα λογια μου στερευουν καθε μερα
                                   και τα βραδια η ελπιδα μου κραυγαζει
                                   πως θα ρθεις
                                   για μια βολτα,
                                   στο απειρο της ελευθεριας...